گزارش بازدید ازغارشیر بند

به پيشنهاد تعدادی از بچه های روستای جزن، صبح روز دوشنبه، در يک روز گرم تابستانی جهت بازديد از غار شيربند عازم روستای جزن شديم، پس از گذشتن از روستای جزن در فاصله اندکی (حدود يک کيلومتر) وارد روستايي کوچک به نام ابوالبق شديم که علی رغم جمعيت اندک آن (حدود بيست خانوار) از نظر فضای روستايي به گونه ای زيبا تجهيز شده بود که نشان از تلاش و همت مردم آن روستا می داد.
پس از عبور از روستای ابوالبق وارد جاده ای خاکی شديم که به سمت شمال امتداد داشت و پس از طی حدود 12 کيلومتر به مزرعه ای به نام محمد آباد رسيديم، اين مزرعة خصوصی، در دامنه کوه بين دو مزرعه شيربند و سورند (نصرت آباد) قرار گرفته است، آب اين مزرعه از چشمه ای گچی در شمال آن تامين می شود و به علت کيفيت نامطلوب (آب و خاک) آن، کشاورزی در آنجا وضعيت مناسبی ندارد.
به سمت استخر طبيعی بالای مزرعه حرکت کرديم و در کنار استخر سر و روی خود را آبی زده و نشستيم. پس از مدتی دو جوان موتور سوار جهت آبیاری مزرعه نزدیک استخر شدند پس از احوالپرسی با آن دو از انها سراغ غار شیربند را گرفتیم . انها با خونگرمی خاصی سوار موتور شده و ما را به سمت جاده ای که انتهای ان به غار ختم می شد هدایت کردند ، اين جاده (که فقط نشانی از آن بود) از کنار مزرعه محمد آباد شروع می شد و پس از گذر از داخل رودخانه و روی چند تپه انتهای آن به غار شيربند می رسيد، در برخی از نقاط، جاده به وسيله سيل، بقدری تخريب شده بود که به هيچ وجه امکان عبور از آنجا وجود نداشت و ناگزير پياده به مسير خود ادامه داديم، پس از طی حدود يک کيلومتر، در دامنه يک کوه از دور چشم مان به غاری افتاد، از دامنه کوه بالا رفتيم. به شکاف نسبتاً بزرگی رسيديم که به طور طبيعی در داخل کوه ايجاد شده بود و از آن به عنوان چفت (آغل) گوسفندان استفاده می کردند، اين چفت از قديم به نام غار ديواريان در نزد چوپان ها شناخته شده بود و مساحتی حدود پانزده در يازده متر داشت بر روی يکی از صخره های ديواره غار ديواريان با اسپری قرمز رنگی نوشته بودند: «شرکت جهانگردی غار شيربند» و زير آن را امضاء کرده بودند.
درست در روبروی غار ديواريان (بر روی دامنه ديگرکوه) غار شيربند به چشم می خورد که بر روی مدخل ورودی آن نرده ای آهنی را به صورت درب کار گذاشته اند(که کاملاً باز بود) پس از چند متر بالا رفتن از دامنه کوه وارد غار شيربند شدیم، دهانة ورودی غار به ابعاد 5/1 در 4/1 متر بوده و ما در ابتدای ورود (در درون غار) به تالاری به پهنای 6 متر و ارتفاع 140 سانتيمتر رسيدیم، در کناره تالار و مدخل ورودی چاهی به عمق دو متر به چشم می خورد که با دست کنده شده است و گويا افرادی سودجو آنرا به اميد يافتن چيزی کنده اند،در داخل تالار کود پوسيده گوسفندان بر روی زمين ديده می شود که نشان می دهد از اين مکان سالها جهت نگهداری گوسفندان استفاده می شده است.
پس از چند متر جلو رفتن فضا کاملاً تاريک می شود به گونه ای که بدون روشنايي هيچ جا ديده نمی شود، در شمال تالار به راهرويي به ارتفاع 140 سانتيمتر می رسيم و در داخل آن با شيب تندی به سمت پايين حرکت می کنيم، در بالای سرمان با فلش هايي قرمز رنگ مسير غار مشخص شده است، در جهت فلشها حرکت می کنيم و پس از طی چند گذرگاه به صخره ای چند متری می رسيم که نردبانی کوتاه بر روی آن کار گذاشته شده است(به وسيله کاشف غار) .
در قسمت های داخلی تر، غار وسيع تر شده و به چند شعبه تقسيم می شود، در برخی قسمت ها قنديل های زيبايي به چشم می خورد که از روی آنها آب بر روی زمين می چکد، عليرغم زيبايي محيط غار به علت ضعيف شدن باتری های چراغ قوه هایمان مجبور می شويم هر چه سريعتر برگرديم. در مسير برگشت دوباره به آن دو جوان کشاورز برمی خوريم که مشغول آبياری هستند، با تعارف آنها اندکی می نشينيم و ضمن صرف چای داغ، باب صحبت را با آنها باز می کنيم. آنها می گويند:
در سال گذشته عده زيادی برای تماشای غار می آمدند ولی امسال کسی برای بازديد غار مراجعه نکرده است، گويا مردم اين غار را برای بار دوم فراموش کرده اند (همانطور که هزاران سال چوپانان از غار جهت آغل گوسفندان استفاده می کردند و کسی به آن توجهی نمی کرد).
البته ناآشنايي مردم به مسير غار (هيچ تابلويي جهت راهنمايي مردم در مسير راه به چشم نمی خورد) و همچنين عدم وجود جاده ای سالم و اتومبيل رو را می توان از دلايلی ذکر کرد که باعث عدم استقبال مردم از اين غار شده است، همچنين با وجود اين که جريان برق در فاصله دو کيلومتری غار وجود دارد اما تاکنون اقدامی جهت برق کشی داخل غار توسط هيچ سازمانی انجام نشده است و به وعده هايي که جهت ساخت قهوه خانه و مهمان سرا و امکانات تفريحی ديگر در نزديکی غار داده شده نيز عمل نشده است وگرنه با ايجاد امکانات رفاهی مناسب اين غار (با توجه به نزديکی به دامغان) می توانست، تفريحگاه و مکانی مناسب جهت جلب توريست به شمار آيد.
پس از اندکی استراحت در مزرعه با راهنمايي آن دو جوان در مسير بازگشت از جاده ای خاکی (نزديکتر و سالمتر) که درمسير لوله های آب از مزرعه نصرت آباد تا دامغان امتداد داشت راه افتاديم و پس از طی مسافتی نه چندان طولانی به آب بخشان و سپس دامغان رسيديم .